Salezjanie
Przełożony Domu Zakonnego, Dyrektor Szkoły
Duszpasterz Akademicki, Katecheta
Prezes SALOS-u, Katecheta
Kierownik Oratorium, Katecheta
Zgromadzenie Salezjańskie zostało założone w 1859 roku przez księdza Jana Bosko. Ks. Bosko swoje życie poświęcił pracy z młodzieżą Turynu i okolic organizując liczne oratoria, które dla chłopców ks. Bosko było miejscem nauki, zabawy, modlitwy i pracy. W celu kontynuowania swego dzieła ks. Bosko założył Towarzystwo św. Franciszka Salezego zwane potocznie Zgromadzeniem Salezjanów. Obecnie Salezjanie nadal pracują z młodzieżą w szkołach, oratoriach, świetlicach, prowadzą parafie i wyjeżdżają na misje.
Św. Jan Bosko – urodzony 16 sierpnia 1815 roku w Becchi, zmarł 31 stycznia 1888 roku w Turynie, beatyfikowany w 1929 roku, kanonizowany 1 kwietnia 1934 roku – duchowny włoski, założyciel zgromadzenia salezjanów i salezjanek.
W wieku 2 lat św. Jan Bosko stracił swojego ojca Franciszka. Od tej pory był wychowywany przez matkę Małgorzatę. Miał również dwóch starszych braci Antoniego i Józefa.
Na przełomie lat 1824/1825 dziewięcioletni Janek rozpoczyna naukę u jednego z mieszkańców swojej rodzinnej wioski Becchi. Dalszą edukację kontynuuje u księdza Lacqua w Capriglio. 26 marca 1826 roku Janek Bosko przyjmuje pierwszą Komunię Świętą w kościele parafialnym w Castelnuovo. W lutym 1827 roku musi opuścić swój dom rodzinny. Przyczyną był konflikt z przyrodnim bratem Antonim, który uważał że Jankowi nie jest potrzebna nauka. Po opuszczeniu domu w Becchi Janek podjął pracę jako chłopiec stajenny u rodziny Moglia. W listopadzie 1829 roku wrócił do domu. Od tej pory kontynuuje naukę u księdza Calosso, który mieszkał w Morialdo. W listopadzie 1830 roku ksiądz Calosso zmarł i Janek znów musiał przerwać naukę. Od grudna 1831 roku Janek kontynuuje swoja edukację w szkole powszechnej ks. Emanuela Virano w Castelnuovo. Kontakt z nowym nauczycielem: księdzem Moglia powoduje, że Janek postanawia przenieść się do szkoły w Chieri. 18 kwietnia 1834 roku Jan Bosko był bliski wstąpienia do zakonu franciszkańskiego. Jednak pod wpływem proroczego snu zmienia zdanie i idąc za radą księdza Cafasso wstępuje do seminarium duchownego w Turynie . W dniu 5 czerwca 1841 roku kleryk Jan Bosko przyjmuje święcenia kapłańskie.
Ks Bosko swoją posługę kapłańską pełni przede wszystkim wśród więźniów i chorych. Dzień 8 grudnia 1841 roku (Święto Niepokalanego Poczęcia NMP) uznaje się za początek jego pracy pośród młodzieży. Pomagał chłopcom znajdować pracę, a także zabierał ich na wycieczki, organizował zabawy i zdobywał środki na ich utrzymanie. Oratorium to staje się miejscem zabawy i nauki dla wielu chłpców. Z czasem liczba chłopców uczeszczjących do Oratorium coraz bardziej się powiększa. Ks. Bosko jest zmuszony wielokrotnie je przenosić. 5 kwietnia 1846 roku ks. Bosko znajduje w końcu stałe miejsce dla swoich chłopców. Najpierw wynajmuje a później kupuje (19 lutego 1851 roku) małą szopę od Franciszka Pinardiego. W dalszej kolejności ks. Bosko nabywa cały dom na potrzeby swoich wychowanków. Dość nietypowe jak na ówcześne czasy metody, które stosował ks. Bosko w pracy z „turyńskimi łobuzami” stały się fundamentem prewencyjnego systemu wychowawczego. W 1852 roku ks. Bosko zbudował dla swoich chłopców kościół pod wezwaniem św Franciszka Salezego a rok później powiększa oratorium. Następnie tworzy zakłady pracy dla swoich podopiecznych. Przez następne lata całe dzieło rozrasta się w bardzo szybkim tempie.
6 stycznia 1854 roku ksiądz Bosko zapowiada utworzenie Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego. Rok później 25 marca zostaje ono oficjalnie założone. Pierwszym salezjaninem zostaje Michał Rua, późniejszy następca Jana Bosko. 11 listopada 1872 roku ks. Bosko razem z Marią Dominiką Mazzarello zakłada Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych. Dwa lata później do Ameryki zostają wysłani pierwsi misjonarze. W międzyczasie w całej Europie powstają domy salezjańskie. 31 stycznia 1888 gdy Ks. Bosko umiera w Turynie, zostawia już mocno umocnione zgromadzenie zakonne, w którego skład wchodzi 65 domów salezjańskich.
Przygotowali: Adam Kotwica, ks. Artur Siewarga
